Буд, набуд, як замоне дар як маконе бузаке буд. Номаш Љингилапо. Барои он номаш Љингилапо буд, ки мўйњои чор пояш љингила буданд. Љингилапо њафт бача дошт: Алўлак, Булўлак, Хиштаки Сари Танўрак, Тоќчапарак, Мехчапарак, Болошинак, Тањшинак. Љингилапо њар пагоњ ба дашту сањро рафта, дар шохакаш алаф, дар дањонакаш об, дар пистонакаш шир меоварду дари хонаашро таќ-таќ зада мегуфт...

Рӯзе як деҳқон дар саҳро ҷуфт меронд. Нохост аз замин як кӯзаи зар баромад. Деҳқон дар умраш тиллоро надида буд ва бисёр камбағалона зиндагӣ мекард. Вай хурсанд шуда, даррав онро аз замин гирифту ба як ҷуволча андохт ва дар як ҷой пинҳон кард...

Дар кадом як замоне, дар кадом як маконе, буд, набуд, як подшоҳ буду як вазир. Вазир духтари нозанине дошт. Подшоҳ боре ӯро диду ошиқ шуд. Ошик шуду сабру тоқат аз даст дод. Бисёр саъй кард, аммо худро ба даст гирифта натавонист. Ноилоҷ ба хонаи вазир хостгор фиристод. Хостгорон омаданду ба вазир гуфтанд...

Буд набуд дар замонҳои қадим дар як шаҳре пирамарде буд. Пирамард се духтар дошт, аммо ягонто ҳам писар надошт ва ҳамеша дар орзуи писар буд.
Рӯзе аз рӯзҳо пирамард ба дарди чашм гирифтор шуда, нобино мешавад. Табибҳо даво мекунанд, вале фоидае намебахшад. Пирамард аз дидани рӯзи равшану дидори фарзандон ва ёру дӯстонаш маҳрум шуда, бисёр-бисёр ғам мехӯрад. Аз ғам харобу абгор мегардад...

Буд набуд, як Кампир буд, Кампири бекасу бенаво буд. Вай аз пагоҳ то бегоҳ чарх ресида, калоба карда, мефурӯхту аз пулаш зиндагӣ мекард. Зин-дагиаш бад буд.
Як рӯз пахтааш тамом шуд, пулаш набуд, ки пахта харад. Шишту ба ҳоли худ зор-зор гиря кард. Оби дидааш селу дарё шуд, осиёбҳо гардон шуданд, ҳавлиаш ба пахтазори сап-сафед шукуфтагӣ мубаддал гашт аст!..

Буд набу́д, як замо́не дар як мако́не як зо́ғу як гунҷи́шк буд. Зо́ғу гунҷи́шк ошно́ буда́нд, ҳар куҷо́ ҳамро́ҳ ме́рафтанд, ҳар чӣ ё́банд, ҳамро́ҳ ме́хӯрданд.
Баҳо́ру тобисто́ну авва́ли тирамо́ҳ ға́ме на́доштанд, аз як ҷо ба ҷо́и дига́р, аз як боғ ба бо́ғи дига́р парида́ ме́рафтанду ангу́ру мала́х, ту́ту зардолу́, пашша́ву олу́ хӯрда́, кайф карда́ ме́гаштанд...

Гург бо рӯбоҳ бо ҳамдигар дӯст буданд. Рӯбоҳ аз ҳушёрую зиракӣ ва гург аз зурую чанголи тезаш баҳра мебурданд. Рӯбоҳ сайдро пайдо мекунаду гург шикор мекунад. Баъдан ҳар ду нишаста нуши ҷон мекарданд. Пас аз чанд рӯзе дигар сайде пайдо карда натавонистанд...

Буд-набуд, як марди ҳезумкаш буд. Ҳар пагоҳ банду табарашро гирифта, ба кӯҳсор рафта, ҳезум ҷам мекард, ба пушташ бардошта, ба бозор оварда, мефурӯхту ҳамин хел рӯз мегузарони, Рӯзе вай як дарахти хушки арчаро афтонида, майда карда истода буд, ки аз куҷое як хирси калони бадҳайбате пайдо шуда, ба пешаш омад...

Дар морҳои ботлоқи ботлоқӣ ду мор осоишта зиндагӣ мекарданд, бо ҳама чизҳое, ки шумо метавонистед. Аммо мутаассифона, тобистон чунон гарм омад, ки обҳо хушк шудан гирифтанд. Гарчанде ки онҳо дар он ҷо монданд, бо гузашти ҳар рӯз онҳо диданд, ки чӣ гуна хонаашон торафт хушктар шуда истодааст, аммо ин ягона ҷойе буд, ки онҳо дар куҷо зиндагӣ карданашонро медонистанд...

Марде бо ду саги худ дар ин кишвар зиндагӣ мекард. Яке аз онҳо ҳангоми шикор ба мард кумак кард, дигаре дар посухи хона дар набудани ӯ масъул буд.
Саги шикор аз шикор лаззат мебурд, гарчанде ки ҳамеша хаста баргашт. Вазифаи онҳо ошкор кардани тӯъма буд. Баъзан ӯ мекард, ва баъзан, мутаассифона, ҳеҷ чизро пайдо карда наметавонист...

Дар саҳро харгуши тез ва сангпушт суст зиндагӣ мекард. Харгӯш пайваста медавид, дар ҳоле ки сангпушт аз сабаби пӯсти вазнинаш оҳиста ҳаракат мекард.
Харгуш сангпуштро таҳқир карда, бо суръати худ фахр мекард дар ҳоле ки шарики ӯ барои идора кардани танҳо як қадам ба саъйи зиёд ниёз дошт...

Дар саҳро муши хушбахт зиндагӣ мекард, ки барои хоянда ҳама чизи заруриро дошт. Дар табиат ҳеҷ гоҳ норасоии тухмӣ набуд, илова бар он, ки қодир ба дарахтон баромадан, офтобгирӣ ва дар бурҷи он анбори ниҳоят васеъ буд...